Las nocą?

Pojechałam jak zwykle na chwilę, na małą ploteczkę, ciuch zamienić, pogadać. Przede wszystkim - przegonić Bojsę, która dosłała od Anny nowe imię - Ciapek. Ciapek się zmachał prawidłowo, oczy mu lekko wyszły i jęzor poczerwieniał, ja z dziką satysfakcją popijałam z Anną niezagrzany jeszcze w plecaku napój, który z cichym psyknięciem umilił nam wieczór. Gadu gadu, żar na końcu papierosa zgasł. Dzień też.
A jak ty będziesz do domu nocą przez las jechała?
A, właśnie. Noc. Nadeszła. No jak, normalnie, pa pa, machu machu, za Kopą jest mój dom, do którego mam pod górkę.
Całe życie pod górkę:)
Wyjechałam z kręgów latarni, by zanurzyć się w szarości rozmywającej się w czerni a wtedy droga znikła. Szumy, piski, pohukiwania sowy, tunel ciemności, z ledwo zaznaczonymi dwoma pasami, które uparcie ciągnęły się przez las. Po co komu zestaw czołówek wiszący koło lodówki.
Dojechałam w końcu do asfaltu, przy którym złożone zostało drzewo z wycinki. Na tym drzewie - w środku lasu, siedziało dwóch ludzi, których bardziej wyczułam, niż zobaczyłam. Dopiero wtedy zrobiło mi się dosadniej nieswojo, ta obecność niespodziewanych gości na mojej trasie, świadomość że jeszcze ktoś, o tej porze i całkiem bez sensu na drzewie w lesie siedzi, spowodowała ostateczne zaognienie ośki.

Cudowne dziecko dwóch pedałów z ulgą zacumowało w stodole.