biere nożyczki

I zaczynam wycinać tą kolorową wycinankę. Myśli, słów nigdy nie wypowiedzianych, obrazków, wiórków i skrawków. Zrobię z tego taki ładny ulepczyk, będe nim podrzucać jak Zośką, to tu to tam.

czwartek, 27 października 2011

Rośliny wielo-fioletne


Pięknie. Ludzie do kościoła poginają na ostatni różaniec, ksiądz się fatyguje, coby mnie zaprosić osobiście, a ja z sekatorem w ręce ogałacam moją piękną i pachnącą lawendę. Z rozpędu szałwię także. Nie wiem, czy zgodnie z kalendarzem księżycowym, czy to dzień liścia, czy kwiatu był, czy bulwy, w każdym razie był to jeden z najlepszych dni, by ściąć lawendę i przy dźwiękach malinówki wiązać bukiety.
Kot mi pomagał.
Później cudny wieczer z benefisem Stanisława Tyma w Trójce i powiem Wam, że tak może być. Może.

Jeszcze i to


Dużo rzeczy się przydarza, wieje, pada, a tu się dzieje. Jakby nigdy nic. Borelioza szaleje w dolnośląskich lasach i pokonuje ludzi jak chce, kolejna psiapsiółka z krętkiem tańczy. Dobiło mnie to trochę i leżąc myśli czarne odganiam.
Ale nie o smutach chciałam, ino o naszym wejściu na Śnieżnik nocą. Najpierw były oczywiście krzaki i pomiary drzew, więc spóźniłam się mocno, uprzednio tę oto słitaśną focię zrobiwszy.



No właśnie, artykuł wczoraj czytałam o ponglish'u, czyli o spolszczaniu języka angielskiego przez naszą emigrację ("stoi kara na kornerze") i rzeczywiście, takie ulepki, że coś jest słitaśne wywołują u mnie wysypkę.

Dobrze, wracam do tematu! Już. Wystrzeliłyśmy z Kejt z Międzygórza, w czasie szybkim przemierzyłyśmy odcinek z regla dolnego do górnego :) osiągając szczyt. Rozmowy o wszystkim, porozumienie transgraniczne i suszone jabłka trzeszczące w zębach z czekoladą.
I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie fakt, że schronisko, zalane czerwonymi przewodnickimi polarkami też było kompletnie zalane, a średnia wieku adekwatna do obchodów rocznicy "140 lat schroniska Pod Śnieżnikiem".
To, co działo się później, było równie zaskakujące - co i nie. Czyjś wypięty tyłek w rytm muzyczki granej na żywo przez "U Pana Boga za piecem" wypuścił w naszym kierunku wspomnienie po bigosie i to nas przekonało, że sił mamy tak dużo, by równie szybko zamienić regiel górny na dolny, co odwrotnie.
Taka refleksja na koniec mię dopadła, coby nie chodzić na rocznice tak poważne, coby nie myśleć o idolce Mariannie Orańskiej, co na pięknej hali to schronisko zbudowała.
Schroniska - Miłe Panie i Panowie - należy wybierać co najwyżej 30,40-to letnie. Może i inne zwyczaje żywieniowe za tym będą stały.

środa, 26 października 2011

Para mi


Jadąc wczoraj w deszczu pogrążyłam się do cna w samotności, gadałam w myślach do siebie steki bzdur i zupełnie niedobranych wyrazów. Jaka ja cudownie smutna jestem, jak bestialsko smacznie, jak nad wyraz, jak ślisko porządna. I tak dalej i podobnie, zabawa trwała w najlepsze.
Żałowałam później, że nie zatrzymałam się i nie spisałam tego poematu, na cześć jesieni, żółtych odejść, zwariowanych rodziców, i tych wszystkich spraw, które za mnie prowadzą życie.

środa, 19 października 2011

Puszkin!

Było ich, czekaj: kontrabasista, który przypominał mi psa z Never ending story, bogata sekcja dęta - kapitalny klarnecista i także zacny puzon, do tego mmmmmm charyzmatyczny bębniarz, sztywny jak żołnierzyk akordeonista i ona, Lulu, dziewczyna grająca na skrzypcach. W typie całkowicie włóczykijowskim, wycofana, zasłuchana.Od 7 lat w Podróży.
Takie chwile jak ta powodują, że jestem do dna, całkowicie szczęśliwa. Z opisu netowego wiało starą Odessą, ale przeskoczyli nasze oczekiwania i pozwolili odlecieć.
Puszkin! i my zgromadzeni ciasno przy stoliczku, zasłuchani, rozbawieni, pijani lekko tym piwem i tą muzyką czarodziejską.
Jestem teraz rozkochaną Rebeką, na którą czar rzucił niecny, rozhulany Cygan. Skaczę przez płotki, kruszę mury aroganckiej nietolerancji.
Troszkę mnie tylko zasmuciło, że śpiewali po rosyjsku - nasi bracia z Ukrainy. No, ale nie każdy musi być rozmiłowany galicyjsko z nakręceniem na Lwów, gdzie wszystko co rosyjskie kojarzy się niestety szablonowo.

wtorek, 18 października 2011

Podziel się posiłkiem.


Odwiedziny miałam.
Rozmowy w toku, dobiega nas głos Gugu z łazienki: - czy ty zawsze trzymasz zwierzęta w wannie?? E? Idę zobaczyć, a tam rzeczywiście, wielkie wyłupiaste oczy sprawdzają stan sanitarny podkrania. Zdążyliśmy gremialnie obejrzeć amatorkę kwaśnych jabłek, zrobić jej kilka pamiątkowych zdjęć i wypuścić z powrotem do miejsca szumnie zwanego garderobą od gratów wszelakich, z którego może się wydostać do domu.
Nie zdążyłam jej jabłek w torbę zapakować.

niedziela, 16 października 2011

Tumanoczek


Naśniło mi się oj naśniło, smutkiem i tęsknotą powiało, niepotrzebnie, za głęboko w siebie weszłam i zobaczyłam studnię. A tam mokro. Sen jak sen, o miłości był niespełnionej, o ludzkich przypływach i odpływach. Zabrałam się do roboty, bo na kaca najlepsza praca, jak mawia Kucharz.
Weekend pod znakiem drzew wszelakich, tych przeznaczonych do wycięcia i tych już wyciętych. Ganiam po szronie z panem traktorzystą, wybrał się mameja w laczkach i wyrżnął prosto w kałużę. Nie wiadomo, czy uda mu się tam dojechać, ba, wyjechać będzie jeszcze trudniej. Ale cóż, nauka w las nie idzie, skoro mam być Hrabianką, to będę. Choćby skały srały. I jak mu płacę, to ma wjechać, wyjechać i jeszcze podziękować.
Objawy uwielbienia zbieram co dnia ze schodów w postaci toreb z jabłkami. Zaczynam się niecierpliwić, że tyle roboty mi ktoś w ręce wpycha, cała łazienka usłana pudłami, koszami. Nie wytrzymałam i zaczęłam wczoraj ładować to dobro w słoiki. Matko sałatko, ja i przetwory zimowe, skandal pełen. Ale skoro dano, to naprawdę nie mam wyjścia. Może mnie te jabłka uratują zimą, gdy zasypie mnie z kretesem i kredensem.
Jeden sen, a zważył (a nie wiem, chyba zwarzył, od warzenia się mleka) mi życie spokojne i nawet beztroskie. Przypomniał. Jeden sen, obudzony za dużą ilością wolnego czasu, odbił elegancką pieczątkę a tusz jakiś taki mocny.
Oprócz słoików zdobywam i inne sprawności, latam po lesie z coraz większą mocą, a suka nauczyła się omijać błotniste kałuże na hasło. Za każdym razem inne.HA!

piątek, 14 października 2011

Wiesiek idzie c.d.




W całej rozciągłości. Nadchodzi. Trzeba się szykować, coby nie zamarznąć, coby nie zapomnieć, tego smaku, aromatu, much i sliwek, malw i liści, słońca, szumu i ciepła. Coby móc zamknąć oczy, powąchać i wrócić.

czwartek, 13 października 2011

Lew wylądował

Nie robi już na mnie jakiegoś większego wrażenia jak se ktoś na sznurku dynda. Widocznie lubi. Ale żeby takie rzeczy, panie? Dotąd oglądany z dołu lew, który zawsze mi się ogromnie podobał - nagle na wyciągnięcie ręki. Ale do rzeczy.
Miejsce - Ziębice.
Obiekt - Brama Paczkowska, a raczej jej szczyt, na którym rozparł się był onegdaj kamienny lew. O ile wieża jest z XV w., lew wskoczył na nią dopiero na początku wieku XX.


Z powodów wiadomych - czas nikomu nie służy - przewidziano remont pięknego zabytku i tu należało zacząć od - no właśnie - zdjęcia kamiennego lwa. A podjąć się tej operacji mieli oczywiście słynni na całą Polskę alpiniści :)
Początkowo sprawa wydawała się łatwa. Omotać onego, podnieść do góry i już. Ale okazało się, że zamierzenie nie należy do najłatwiejszych. Razem z podnoszonym lwem zaczął się unosić ceglany szczyt wieży podciągany przez metalowy trzpień wmurowany na głębokość ok. metra. Chłopaki dobrali się więc od dołu.



Niektórzy nadziwić się nie mogli:) Jak w tym kawale o pijaku w tramwaju, który trzymał się górnej rurki a głowa mu zwisała. W pewnym momencie dojrzał obok dziewczynę, która trzymała się jako i on i wymamrotał: Ale paniusiu, żeby taki szpagat???



No i sukces. Lew uniósł się na tle niebieskiego nieba, a wszyscy zatrzymali powietrze w pęcherzykach płucnych.





Trochę się o niego teraz martwię. Stoi w Rynku koło muzeum i wcale nie jest powiedziane, że nie dostanie po nosie sprayem, albo młotkiem po jęzorze. Dumny kamienny lew, osadzony na wieży ludzkimi rękami, bez podnośnika, sto lat temu.



Wracając do czołówki narodowej, chyba byli zadowoleni:) Spektakularne polowanie na 600 - kilogramowego lwa, w tak trudnych warunkach, pod surowym okiem naczalstwa wszelakiego może cieszyć. Gratulujemy!



A na koniec tej historii, celem oddania hołdu lwom wszelakim dedykuję ten oto kawałek:) To szczególnie dla tych, co ...reggae lubią.

środa, 12 października 2011

Pełna


Dariusz Klimczak

Wróciliśmy do domu, żegnani miłym uśmiechem pani B., która zapatrzyła się w wiecheć cała zadowolona. I dobrze. Jadąc, cały czas myślałam o ostatnim powrocie ze szpitala gdy zaliczyliśmy dzwona. Auta może nie tak szkoda jak dziecka, które tak wystraszyłam. Wnioski wyciągnięte - ani za facetami, ani za psami nie wolno się oglądać.
Dom powitał nas przewróconymi kwiatkami. Ziemia malowniczo pokryła białą sofę, odciśnięte łapy artystek sprawiły, że eksplozja była blisko. Ogarnianie chaosu ma swoją niefajną stronę - potężny nerw, który uciszany dymem i tak wycieka uszami.
Jestem niekonsekwentna i pokręcona. W dążeniu do samotności otaczam się coraz większą liczbą istot, które ciągle czegoś chcą. Neurony drgają jak liście osiki.

Wciągam swoje spodnie do biegania, zamek podciągam pod brodę a chustę wzorem niemieckich gospodyń domowych ubiegłego stulecia motam na czaszce.
Biegnę.
Cały świat kąpie się w tym magicznym świetle, na horyzoncie mrugają czerwone i żółte punkciki. Gdzieś w oddali są miasta, ludzie i samochody - tu tylko asfalt rozciągnięty wstążeczką po wzgórzach od którego odbijam każdy krok w równym takcie z oddechem trzy po trzy.

Dla D'oro z serca biciem:)

poniedziałek, 10 października 2011

The doors


Rano gwardia kotów zalewa mi przedpokój, suka wyciska z nich łapami sok. Ubieram stado polarów, kalosze i idę z rozbuchaną, energetyczną na szybkie siku, niestety nie da się wszystkiego obwąchać na raz. Trzeba poczekać do piętnastej, wtedy obwąchamy więcej. Zdumiewający jest ten powiew ciepłego wilgotnego powietrza, wysupłuję czułki z kaptura i merdam.
Szybko szybko, czerwone lewe oko pamięta dokładnie, że przy okazji ostatniego słońca dostało gałęzią prosto w gałę. Trochi pomagają krople od pani, co daje za piniądze, ale niewiele. Pomalować takie oko, coby przypominało coś ładnego, wcale nie jest takie trudne a efekt powala na kolana. Coś jak charakteryzacja do Drakuli. Widzę.
Jestem już prawie ołrajt i glamur nawet, czekam przestępując z nogi na nogę. Sziwa przerzuca mysz z łapy do łapy, istna żonglerka przykuwetowa. Jak niewiele jej do szczęścia brakuje. Ciekawe, czy to ta sama mysz, na którą ostatnio polowałam. Czytałam jak zwykle, okopcona jakimiś mentolowymi cieniasami, co to się tlą jak trociczki i nie można przestać, a tu w chlebaku bar pod złotym leszczem, impreza, szelesty, chroboty. Moje suche bułki w liczbie dwóch, co to je trzymam dla szpanu, oskrobane na gładko, pomiędzy - ona. Zamykam szybkim, sprawnym ruchem chlebak, ściągam z niego masę płyt, by triumfalnie wynieść go na dwór. Otwieram. jedna bułka, druga, jakiś worek, myszy nie ma. No kurcze, gdzie jesteś? Pewnie była taka szybka, że czmychnęła zaraz po podniesieniu kurtyny.
Następnego dnia słyszę - jest. E no, tak się bawić nie będziemy. Szybka akcja, zamknięcie chlebaka, płyty, jestem już w przedpokoju i widzę, jak przez pięciomilimetrową szparę rozpłaszcza się najpierw mały ryj z naciągniętą do granic możliwości skórą, potem oczy jak u kraba, następnie głowa i zaraz po niej ogon. Siup i nie ma. A Sziwka odwraca do mnie łepek znad miski i przesyła żółte spojrzenie pełne dezaprobaty...
Mysz jest w bucie, gdy nadjeżdża mój nadworny stolarz. Wreszcie. Zabiera górne drzwi by dokończyć dzieło. Chyba mi się uda mieć w końcu parę stopni więcej, jest nawet szansa na to, że nie będzie śniegu na płytkach na dole, a płytki mam, moi mili, poniemieckie jeszcze i za nic w świecie z nich nie zrezygnuję, mimo spękań i braku fugi. Nawet mi za bardzo nie przeszkadza, że muszę raz, lub dwa razy w roku brać odkurzacz w dłoń i z każdej szpary wyciągać tonę piachu. Genius loci, czyli Duch Niemca :)
Poza tym mam nadzieję, że sublokatorka chlebaka - oprócz tego, że nie żyje i została pochowana w bucie - nie przeciśnie się przez szparę między drzwiami a progiem. Szpara ta nie dość, że umożliwia łatwe wejście myszom, myślę, że mogłaby stanowić przejście dla innych mniejszych zwierząt, które na szczęście nie występują w naszym klimacie. Tak czy siak, będę o niebo bezpieczniejsza, bardziej niedostępna i w ogóle, dla białego gówna, które lada moment posypie się z góry na dół a i czasem z prawa w lewo.
Dżingl bels, psia mać.
Ale ale, wracając do tematu drzwi, bo przecież o niczym innym nie piszę, robią się. I jak już się tak całkiem zrobią, zakończę kolejny etap remontowy, który pozwoli na dokonanie wyboru. A wybór nie jest prosty, moi mili, wybór dotyczyć będzie kolejnej edycji programu pt: "Ogarnianie chaosu" i wątpię, że bez pół litra rozbieriosz.
Mając na uwadze powyższe, zacznę od odcedzenia nalewki, którą proponuję kolektywnie spożyć, na pohybel i wszem i wobec.

niedziela, 9 października 2011

lubię


po coż po wzgórzach się wspinać mam,
gdzie ślisko dość i spaść można
wszak zima idzie, choć niechciana
i myśl do słoika leci zdrożna
po jaką cholerę w nogi marznąć
ściskać ramiona niewidziane
przecież u siebie, przecież sama
bezpiecznie niezbudowana brama
posiedzę sobie i poczytam
słonecznikowe pestki gryzę
mogę szczęśliwa być, że nie robię
rzeczy których później się wstydzę

czwartek, 6 października 2011

Ostatnie słońce tego roku





Opowiem ci bajkę jak kot palił fajkę. Albo nie, albo opowiem ci jak szybko można zrezygnować z maseczki z kurzu, gdy czyjeś bursztynowe oczy proszą - no choooodź. Idziemy. Polarek haftowany za dychę wyrwany, bo chłodnawo się robi, szybko szybko, hyc za górkę, by złapać ostatnie tego roku słońce. Mijam grzyby różnej maści i popełniam mamowe świętokradztwo - niech sobie rosną, bo mi się nie chce ich tknąć. Nie mam ich gdzie włożyć, nie będę po kieszeniach grzybni zapuszczać.
Słońce jest, ale ucieka przede mną, kasza gryczana przesypuje mi się w brzuchu i lecę. Jeszcze jest, na krótkie ostatnie 15 minut. Koniec lata. Koniec słońca. Zaczyna się parszywa zima.
Dziwny stan w głowie mam, o o o, zupełnie bezmyślnie mi jakoś. Pod nogami trzaskają bukowe orzeszki.



W prezencie od Michała spod Szczelińca przywiezionym dostałam żyrafkę co zgina nogi.

Idź do domu.


by Medi Belortaja
Drzwi powoli się zamykają, chociaż jeszcze próby włożenia stopy pomiędzy, chociaż ciągle muszę słuchać, chociaż tak mało mam siebie dla siebie. Świat szykuje mi co i rusz niespodzianki w postaci wyskakujących z pudełka niechcianych prezentów. Idź do domu już. Ja sobie troszkę tu odsapnę, podumam, może nawet garderobę wysprzątam. Potrzebuję ciszy. I nie chcę, żebyś myślał o mnie, ściągał mnie za nogę z obłoku, uważaj, bo brutalnie mogę kopnąć wtedy.

środa, 5 października 2011

Bodo Gienuś


Jadłąm jajecznicę? i stanęła mi w gardle na wieść z ogłupiacza, że nareszcie wiadomo, gdzie zginął wesoły Gieniu. Wesolutka muzyczka, tea - jazz i inne lwowskie fale, czarno białe filmy dzieciństwa. Pamiętam jego głos - lekko przyśpieszone tempo, jakieś panie w białych lokach na ekranie.
A tu wiadomość gulą stojąca w gardle, archipelag Gułag i nasz artysta sponiewierany do cna. Wrzucony do masowego grobu.
Strasznie mnie to zapiekło.

poniedziałek, 3 października 2011

Mbulu

Kolejne słowo ze słowniczka słów znaczących, zaraz za azurą i jakarandą. Rozmawiamy z Koniem jadąc do mnie nocką ciemną, skarży się na ciemnoskórych współpracowników. Opowiada i nadziwić się nie może, że rasizm w niej wykiełkował, że nie może znieść ich brudu i lenistwa. Tak sobie snujemy, o tym że gdyby miała do czynienia z inną, że tak powiem ciemną masą, gdzieś spod Pcimia wyciętą, też by miała dość i że chłop to chłop, nieważne, czarny - biały - czerwony - na kobiece wdzięki zawsze będzie reagował jak potrafi. Gwizdem, cmoknięciem, czy gardłowym chrząkaniem. Jedziemy, reflektory po zakrętach się włóczą.
- Ja nawet nie wiem, jak się do nich mam zwracać.
- Mów do nich ......MBULU.
Popłakałyśmy się potem serdecznie i cały Kasiowy przyjazd pod znakiem mbulu się odbył.
A żebyście wiedzieli, że jakakolwiek forma dyskryminacyji rasowej jest mi obca i wraża, powiem, że dawno takiej pięknej głupawy nie zaliczyłam.
A teraz...cóż to może być Mbulu:) szukam i proszę:)


Oprócz tego jest to region Tanzanii.

Słowo wyskoczyło z głowy, która przepełniona jest ostatnio Afryką. Nic dziwnego, że trafiony - zatopiony. A wszystko to z powodu lektur. Pierwsza - jak już mówiłam "Moja Afryka" Kingi Choszcz - opowieść o wędrówce autostopem w niedalekiej przeszłości, niebywała, nasączona optymizmem i wiarą w ludzi. O spełnianiu swoich marzeń, w tym zakupie białego wielbłąda i zwiedzaniu czarnego lądu na oklep.
Druga - niezwykła historia o podróży rowerem naszego rodaka - Kaźmirza Nowaka, który wystartował z północy, dostał się na sam Przylądek Igielny na południu, by wrócić znowu na północ. Niesamowity człowiek, z otwartą głową, szukający sensu i gnany naprzód z mocą parowozu, opisujący świat afrykański lat...trzydziestych!
Polecam obydwie. Mimo, że dzieli je czas, jest coś w tych ludziach co i we mnie siedzi, a nie może się wydostać. Co i w Koniu siedzi i w jeszcze kilku ludziskach pewnie. Ale co ja tu.