w kapciach

Nareszcie przez chwilę w domu; latam, gadam, obijam się o ściany różnych pomieszczeń i różnym oddycham powietrzem, nie znajdując w ciągu dnia rzeczy, które za sznurek chciałoby się pociągnąć jak balon z helem.

Po helu jest fajnie, byłam kiedyś na wyspie opatowickiej w nocy i słuchałam szmeru rozmów i śmiechów, była noc, a ja przyjechałam na rowerze, tak jak i reszta znajomych, grupka dzieciaków wdychała hel pod drzewem i nie był to klej, choć cała akcja miała coś w sobie nie do końca grzecznego. Świtało już, a oni zbici w małe grupki pod drzewami mieli trochę zaczerwienione oczy. Kucałam oparta o drzewo i patrzyłam na ich wygłupy, na dredy Ogrodnika i było mi dość beztrosko. Szybko na mapę, a tu proszę 15 lat temu to mogło być, niewiele się zmieniło, a beret coraz bardziej spruty. Rzeka płynie tak samo, latarnie świecą, woda szumi i w pamięci same papiloty nakręcone.

W łazience muszla zamarzła i zamykam się w sobie na myśl, wytargałam kozę z gratgeroby, rdza się posypała i sezon można uznać za oficjalnie rozpoczęty. Brawo. Zaczęły się pierwsze telefony w sprawach trudnych, ludziska nie umią po śliskim jeździć i muszą ten stres gdzieś wyrzucić, wkładają mi język w ucho i głośno mlaszczą.
Adrenalina to sens życia, kochani.