Potem, na młakach zamrożonych, giętkich jak miękki dywan zadzwonił telefon. Okradli nam auto i fakt stłuczenia szyby, czy kradzież radia, blokowanie karty, zranił do głębi, tak jak to piękno widziane wcześniej, na fazie przemiłej i radosnej. Schodziliśmy szybko, przez trawy w szadzi, by zetknąć się z ponurą rzeczywistością.
Nie wolno tak się cieszyć, mówiła koleżanka z pracy i głupia myśl przez głowę mi przeszła, że żeby był constans, średnia bliska środka, to w odpowiedzi na radość, jest dół.
Grzejemy teraz balię w Srebrnej, zmyjemy z siebie przykrości, ciesząc się, że mogło być gorzej.
Oj, coś ty nie masz szczęścia z tym autem, oj nie masz :(
OdpowiedzUsuńO matko i Siostro!
OdpowiedzUsuńAle zdjęcia piękne. Zwłaszcza ostatnie!
Jako nastolatka myślałam, że smutek jest karą za radość. I to było okropne. Kto mi coś takiego wpoił? Później przerobiłam sobie tę "mądrość" na inną - radość jest nagrodą za smutek. To było równie okropne, ale zdecydowanie łatwiejsze do zniesienia.
OdpowiedzUsuńTeraz udało mi się jakoś je rozdzielić i najczęściej smutek nie niszczy mi przeżytej radości. Ona opada gdzieś na dno szuflady, czasami jej nie mogę znaleźć, ale nie jest uszkodzona i nie wyzerowuje się.
Patrzę na zdjęcia i widzę, że było oj, pięknie.
Czytam o samochodzie i widzę, że było paskudnie, ale to pięknie się ani trochę nie zmieniło.
Uściski!
Pięknie było niesamowicie, fakt. Może z czasem smutek odpuści i zostanie tylko miłe uczucie, że się tego czaru dotknęło.
OdpowiedzUsuńA mi w głowie taki tekst gra :
OdpowiedzUsuń... " A po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój,nagle ptaki budzą mnie tłukąc się do okien"...
Ty to wiesz, że ŻYJESZ !!!
Zdjęcia - jak ZAWSZE z resztą:))) NIESAMOWICIE umiejętnie cyknięte :)
OdpowiedzUsuńBardzo fajnie napisane. Jestem pod wrażeniem i pozdrawiam.
OdpowiedzUsuń