Unplugged

Unplugged nie pisałam tak długo, że palce odzwyczaiły się od pióra.
O ołówku wiem tyle, że lubię BE. Grube, fantastyczne miękkości lubię. Szkice też lubię i malowanie. Farby tak lubię, że trzymam je w szufladzie zamknięte jak skarb. Dobre akwarele, niewiele używane, bo takie dobre. Jeszcze z czasów, gdy chodziłam po łąkach by rozpoznawać zielsko, zakochiwać się w kanciastych łodygach i zmyślnym układzie słupków i pręcików.

Czystość musiała się pobrudzić.
Wolność - zniewolić,
Radość - posmutnieć,
Wrażliwość - znieczulić,
Miłość umrzeć.

Te wartości są srebrem, a ono lubi się pokryć smętnym tlenkiem. Wystarczy jednak wziąć szmatkę, potrzeć - nawet nie tak mocno, poślinić palec wystarczy, chuchnąć ciepło - a wyłazi to, co zepchnięte, z tyłu głowy lub w jednej z komór serca.

Mała ulotna chwila darowana wieczorem od elektrowni - brak prądu w całych Manowcach, jak pośliniony palec właśnie, jak ta szmatka nieczysta, ściera tlenek smętny i budzi świetliki do życia. Oświetlają drogę świeżo zmoczoną deszczem i pachnącą umytym kurzem
- gdy biegnę.
Unplugged sięgam po ołówek, który wraca do łaski i wreszcie nie służy do zapisania na karteluszce o tym, że karmę dla kotów muszę kupić. Wraca teraz, przy muzyce szmerów niesłyszalnych zazwyczaj, oddechów pająków i rozmów roślin. Zaczyna tańczyć po kartce. Przelewa myśli zepchnięte z tyłu głowy, budzi srebro do błysku.