Wieczór z truskawką i deszczem

Pierwsze ciasto z truskawkami wykonały jedenastoletnie łapki. Pierwsze wyzwania kulinarne za płotem, a kot siedzi pod piekarnikiem i wzdycha. (Bo to niezwykły kot, jedzący prócz myszy kiszoną kapustę saute i pieczoną paprykę.)
Za oknem szaro i buro, w szarłatach, które przywędrowały od sąsiada, zamieszkały srebrne krople wody. Palę ogień w kominku i przypominam sobie piosenki z czasu, kiedy myśl o tarzaniu się z pagóra była pierwszą, która przychodziła na jego widok. Z czasu, kiedy poziomki nawlekało się na długie źdźbła trawy, by później zsunąć je do ust. Z czasu, gdy z magnetofonu słuchało się kasety z Muminkami.

DESZCZ WYGŁUPIA SIĘ ZA OKNEM

Deszcz wygłupia się za oknem
Bowiem wszystko nieźle moknie
Przede wszystkim te spojrzenia
Całe w mokrych przeziębieniach
Także ranne niespacery
Schnące u kaloryferów
Schnące u kaloryferów

A następnie zmoknie również
Wszystko to, co będzie później
Wszystko to, co było wcześniej
Zmokło także, całkiem nieźle
Protestują więc w imieniu
Płotów, ziemi i kamieni
Płotów, ziemi i kamieni

Niebo naokoło niskie
Każdy przedmiot dziwnie śliski
Szare ranki i wieczory
Drzewa też zakatarzone
Deszcz wygłupia się od rana
Mokry z niego pewnie cwaniak
Mokry z niego pewnie cwaniak

Pada, pada bezustannie
Gdybym wyszedł - także na mnie
Gdybym wyszła - także na mnie
Gdybym wyszedł - także na mnie
Pada, pada bezustannie
Gdybym wyszedł - także na mnie
Gdybym wyszła - także na mnie