Domowo II

Od dwóch dni pada śnieg, zaobla mi się to i owo przed oknem, rezygnacja kury ubawiła mnie późnym porankiem.



Mam odosobnienie dla zdrowotności duszy. I szlifierkę. Nie zawaham się ich użyć. Łapię za klamki z dwóch stron i miarowo skręcając się to w lewo, to w prawo mocuję się z drzwiami od łazienki. Nie chcą zejść, jest mi ciężko, ale bujam się, lewo prawo, lewo prawo i widzę, jak milimetr po milimetrze skrzydło podnosi się do lotu. Załatwiam je siłą zen.

*R. uczyła W., żeby nie rąbał drzewa tak siłowo, żeby wkładał w to więcej celnej, skupionej chęci rozbicia klocka na części. Przyłapał ją potem, jak miota się z siekierą i klnie pod nosem.

Zdzieram brud niemieckich i polskich tłustych rąk, do ostatniego kornika się ścigam z historią.

Chciałabym na nich namalować kontur kobiety, trzymającej na smyczy wieloryba.
Oby się nie spełniło, tylko w ramach absurdu i czystego dada chciałabym zadziałać. Widzę to jako czarną, cieńką kreskę na przetartej na biało desce drzwiowej.