biere nożyczki

I zaczynam wycinać tą kolorową wycinankę. Myśli, słów nigdy nie wypowiedzianych, obrazków, wiórków i skrawków. Zrobię z tego taki ładny ulepczyk, będe nim podrzucać jak Zośką, to tu to tam.

piątek, 25 stycznia 2013

W ogóle już prawie nie śpię


Ivana Kranželić ZLATICA

W zasadzie jest ciemno, ale łażę po klawiaturze, jak każdy z Was,twarz mi się wydłuża i robi niebieska, wyglądam jak ta pani przez okno, w turbanie na głowie, w Boleslawcu. Patrzyła jak dobrze ugotowana kluska z wnętrza swojej kuchni, a tu parada, pamparada, gliniada. Przede mną także kolorowa parada obrazów, tablic wystawianych przed siebie, to sem ja, tu mieszkam. Znajomości zawierane w życiu, a później ziuuu, lecą ploteczki po kablach, i odwrotnie - znajomości zawierane w necie, by potem tego doświadczyć na żywo. Czyjś kolorowy obraz obejrzeć w rzeczywistości, bajkę zmieszać z nią i odrzeć z bajki w niektórych fragmentach. Jak starą tapetę.
Kołuję chcąc ogarnąć całość, jak jastrząb. Być naraz w wielu miejscach. Zdecydowanie oczy to mój ulubiony organ. Poprzez obraz rozmawiamy dzisiaj, treść przemyka się ukradkiem, kto dziś nas zaskoczy, zaszokuje, rozśmieszy? Kto gagiem poleci, niewybredną golizną, czy animacją.
Miejsce w gnieździe daje najwięcej siły. Porównując doznania płynące z przesyłania obrazków i kruchych komunikatów, staram się zetknąć z dobrymi ludźmi choć przez weekend. Potrzeba ta jest jak woda dla zielonego szczypiorku. Głód mnie męczy, ktoś wyszeptał, może i tak jest, że więcej trzeba w tej temperaturze jesć, tylko że pokarm może być rozmaicie rozumiany.
Pokarmem dla kobiety są słowa, mówiłam kiedyś, ale było to stwierdzenie związane bezpośrednio z czyjąś obecnością i oczekiwaniem od tej osoby więcej, niż od samej siebie można chcieć. Teraz tą zasłonę dostrzegam, ale tylko i wyłącznie obracając się za siebie. Do przodu patrzę i jestem ślepa. To tak, jakby pod słońce iść w sumie.
Czytam tą książkę o Armenii i nie mogę się przebić, może będę ją tak smakować jak orzechy w karmelu - po kawałku. Słońca jest tam dużo, ludzie kochają je i prawieczne świątynie pogańskie odbudowują.Widzę to piękno kamiennych brył, wyobrażam sobie czerwony kurz na stopach, roślinki porastające tufowe skały i osły. Z tymi oczami swymi, w których się toooonie:)
Słońce i Armenia a wieczorem wino pod pergolą z winorośli. Tak sobie wyobrażam pobyt tam, pobyt pod pergolą i na tufie, w towarzystwie uśmiechniętych twarzy mych przyjaciół, ciepłym dotknięciem osła. Żadne łącze, nawet najszybsze, nie pobije myśli, która przeskoczy po nitce spojrzenia: Aaaaaa, to tak;)


16 komentarzy:

  1. Kurczę Paula, to dobrze, żeś zeszłej nie spała. Noc daje ci najwyraźniej przejrzysty potok pięknych myśli.
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  2. Dziękuję Magenka, mam nadzieję, że mi nie odwali jak Napoleonowi, choć chęć pójścia na wschód jest niepokojąca:)
    Uściski

    OdpowiedzUsuń
  3. Zasiedziałam się i rozmarzyłam bez słów i bez wyobrażeń nawet :) Aż mi się nie chce iść po jajka

    OdpowiedzUsuń
  4. Zastanawiam się, co dalej się dzieje po przeczytaniu . Bo coś się dzieje na pewno.
    Bez przetrawiania. Czyli nie karmię się, tylko coś innego robię.

    OdpowiedzUsuń
  5. Zelo Suho pod tą pergolą, i mogę mieć nawet kamienie u stóp, między palcami, żeby się nimi bawić.

    OdpowiedzUsuń
  6. A ja sobie w tym sanatoriumie leniuchuję, marznę na jakichś kuligach z pograjkami góralskimi i gorącym wińskiem...Nuda, Miłe Panie, nuda...
    Ale do Armenii - nie, bo jednak tam za ciepło.
    Pozdrawiam ze stoku Równicy!

    OdpowiedzUsuń
  7. Matko, Ty żyjesz!
    A nie pij tam za dużo, coby Cię jaki nie wychędożył!
    Żadnych niechcianych ciąż!

    OdpowiedzUsuń
  8. W Armenii całkiem miło,jak upał to zawsze znajdą się stare mury by się schronić. Kto ma czasu na zatracenie wiele może zajrzeć:
    https://picasaweb.google.com/PitSBBP/2010Armenia?authkey=Gv1sRgCNrS_4PH0_7yLg#

    OdpowiedzUsuń
  9. a nie wiem, czy mówiłam, drepczę sobie przez Wrocław, a tu na trawniczku wyrasta piękny czerwony czaczkar za dominikanamy...

    OdpowiedzUsuń
  10. No i wszystkim powiedziałeś, dlaczego chcę tam je chać!!!

    OdpowiedzUsuń
  11. Eee, kto to zrozumie: kamienie, kamienie, kamienie, jeszcze więcej starych kamieni... i ludzie się jakoś tak podejrzanie uśmiechają

    OdpowiedzUsuń
  12. tyle słońca, to co mają robić:)

    OdpowiedzUsuń