Wysłańcy z kosmosu a sztuka sakralna

I proszę, znowu stare ścieżki. Ja już nie będę może wnikać, gdzie to jest, ani po co tam pojechałyśmy, bo wiadomo, jeździmy po Dolnym Śląsku i łazimy po strychach i piwnicach, ale nowy rok obrzygany przez psa parówką, zwiastujący reset wyobraźni i przyjmowania tego co jest, jako właśnie tego czym w istocie jest,
nadto nowy rok, który zaczął się, jak wiadomo, od kosmosu, dał nam otwarcie na istoty pozaziemskie, mijane przez Ziemian, którzy ich nie widzą.

Tego poniżej trzeba objaśnić. Mowa jest o powstawaniu, i rzeczywiście, postać szykuje się do lotu. Prosto, jak rakieta, do nieba.

Pada deszcz, ponurość mlaszcze, pozdrawiamy Panią z G., ale czasu nie mamy, bo musimy zrealizowac program i osiągnąć kolejne sprawności, za co czeka nas nagroda z kosmatą pianą, snujemy się jak dwa bąki po ospałym ryneczku Broumova. Proszę, jaka ładna litera, ta FAŁ.

Ładna jest też piosenka Nohavicy, c'nie?