Jeszcze nie.

Koło środy, to się lubi coś spieprzyć. Załamania nerwowe, nieoczekiwane wizyty w szpitalu i szybkie zabiegi, znowu Nysa, znowu kaczka, znowu śnieg. I dobrze, widocznie musi się przewalić, przełamać jak kra na rzece i spłynąć w dół, nie patrząc na nic.
Przyglądam się przez szybę swojemu smutkowi, jest całkiem nowy i w błyszczącym opakowaniu.
Nocą wysyłamy sobie smsy, Ty się boisz i ja. I nie ma rady na życie. Skurczone serce nie myśli o pierdołach, tylko się trzęsie, że jeszcze nie, jeszcze nie teraz.
Nocą biegam. Nakładam czołówkę, lecz jest tak jasno. Bojsa podbiega do mnie i wyciera pyszczek o udo. Dopóki jesteś. Dopóty.
Idiotyczna sytuacja, adidas w zaspę, zdumiona sarna przygląda się z szarej płaszczyzny pagóra.
Chodź tu, dziecko, zaklej usta słodkim mlekiem. Śpij.