Posiedzę

Jedna paczka soczewicy i kolejny dzień pod hasłem kotlet. Panierka stoi w misce pomiędzy oliwą, czajnikiem i garnkiem. Wsio pod ręką. Patelnia leży i czeka, odpadła jej rączka - nie szkodzi. Soli brak od soboty. Wyszła, nie zniesła. Maliny okazały się buraczkami. Idealnie.
Przywitał mnie na progu, z dość niewyraźną miną Stoper, pies który zadziwia mnie coraz bardziej. To nic, że leżał na zmienionym ostatnio kocyku na sofie. Okazało się bowiem, że on jeden nie zdzierżył syfu, który panuje niepodzielnie w kuchni i rozpoczął odkurzanie. Odkurzacz, jak niemy wyrzut, poległ na środku podłogi i muszę bardzo uważać, by się nie przewrócić z herbatą. Jeszcze kilka rzeczy leży obok niego, ale on najbardziej przeszkadza. Nie wiem, jak Stoper go włączył, ale nikt oprócz niego w kuchni się dzisiaj nie ostał, z racji odwilży. Przychodzi ciepło i wszystkie tłuste gady zebrane na przedramię lądują łukiem na podwórku.
On jeden nie.
I proszę, jaka wdzięczność.
Jeszcze trochę i może umyje mi okna, lub chociaż nauczę wyciągać go gary ze zmywarki, mógłby też się kopnąć ze śmieciami, w końcu to głównie puszki po karmie.

Absolutnie nie mogę się podjąć tej nudnej pracy. Jakież spełnienie miałby przypadkowo zbłąkany pedant, gdyby się tu przypadkiem znalazł...
Jako że wszystko jest kwestią chęci głęboko ukrytej, a uświadomionej, usiądę i poczekam.

Babcia śpiewająca na końcu filmu to ja, za lat bo-ja-wiem, trzydzieści? Moja to kuchnia przecież i zamiłowanie do jazzu.