Świry z Perkalaby

Ten tydzień będzie bardzo obfity - podobnie jak opady śniegu. Zadżumiona lekko i z porannym zaćmieniem wzroku czuję, jak kawa rozlewa się po ciele i budzi powolutku komórki. Wczorajsza Perkalaba w Łykendzie, istna eksplozja energii! Wschodni bracia znowu wytrzęśli publikę do cna, do imentu i końca.
Podskakująca Mama, z otwartą buzią i dziecięcym zachwytem, wpatrzona w zwariowany film, który kadrami nasuwał skojarzenie z balem w domu wariatów. Coraz prędzej i prędzej, wirujące dźwięki cymbałów i trąbek, włochata publiczność i jakieś takie podskórne odczucie przynależności etnicznej:) muzycznej, bo ja wiem, genetycznej. Siostra mnie trąca, my jesteśmy z Ukrainy! Z Armenii! Z Rumunii! Cyganii! Hihi, gdzie nas wczoraj nie było i gdzie nas nie będzie.

I późniejszy powrót do ciszy. Przykryta śniegiem zapadam w szybki sen.

Jak się zbudzę, znajdę się w sali rajców na armeńskich śpiewach liturgicznych. Co boskie, papieżowi, co ludzkie, muzyce. Albo nie. Całkiem na odwyrtkę.