Cień

Bratnia dusza co łazi po ziemi czując jej odwieczny rytm. Jak drzewo, kamień, czy nagrzany słońcem jaszczur, czerpie energię z tego, że na niej jest. Kroki dudniące po glebie, rytm, z szelestem liści wymieszany. Lubi się przemieszczać i wyznaje tą samą religię – wierzy w Hermesa.
pam pam, padam pam
Jest ze mną w najdalszych zakamarach manowcowego lasu. Śpiewa ze mną w zaroślach zagajnika, w klezmerskich molach wbija drugi głos.
tadi jee a ee
Dynia dojrzewa na parapecie a dźwięk bębna odbija się w głębi brzucha. Sznurek grzybów suszy się przy kominku. Cały czas gada słowami, które wkładam mu w usta. Masuje mi głowę i kark. Wieczorem przynosi kakao i stawia koło książki z niewyraźnym mruknięciem.
Siadamy czasem na trzepaku i plujemy słonecznikiem, obserwujemy dzięcioły, których pełno tej jesieni. Wystarczy jedno spojrzenie. Wystarczy zapach dymu z ogniska. Pełne bliskości porozumienie i przekazywalność.
Mój snujący się za mną cień.