Siła

Jestem zdumiona. Siła, która w nas drzemie potrafi się ujawnić ni w pięć ni w dziesięć i to, co dotąd było marzeniem, nagle staje się ciałem. A ciało, to beton. Drewno i gruz.

Otóż mam stodołę. Nie raz o niej pisałam; pamiętne przełożenie dachu w zeszłym roku wbiło mnie w stan euforii. Najważniejsze jest to, że nic w niej nie trzymam, oprócz gratów, których z powodzeniem mogłoby nie być - na przykład drewnianego łóżka z rzeźbionym zagłówkiem, na sprężynach, bez materaca. Całe 160 długości. Długości bezsensownej kompletnie.
Na przykład kredensu po Babci Zosi, w którym nic nie jest zakamuflowane - stoi, jakby nigdy nic i patrzy.
Potem jeszcze taczek, rowerów, starych okien - za które się kiedyś zabrałam i po dotarciu do drewna żywego wyciepałam do stodoły, by wmontować nowe, które wiatru nie wpuszczą.
Stodoła nie zawiera w sobie niczego wartościowego i sama służy do niczego. Jedynie do patrzenia na nią.
A ona na mnie.
Czy nie jest zagadką, dlaczego biorę się w pierwszej kolejności za jej dwustumetrowy dach, by później myśleć o zamiarze naprawy dachu nad głową?

Bardzo długi wstęp i zupełnie nie na temat, ale przez do-niczego-niesłużącą stodołę przechodzi się na tył za-stodołowy, stu-dołowy, gruzowy i całkiem nieprzydatny także. Na razie! Siłą rąk i zdolnością poruszania rzeczy umysłem powstaje tam plac, na który niedługo będę mogła wjechać samochodem, by nazwozić jeszcze kilka rzeczy do upchnięcia w stodole.

Nareszcie stopnie betonowe, które przywiózł mi ofiarnie Baron znalazły swoje miejsce. Eleganckie lastriko się z ziemią styko. Na zewnątrz widać beton, ale i tak wkrótce zniknie pod masą ziemi i kamieni. Osiągłam co pragłam, Baron zadowolony - że się przydały, ja - że znikną.

Wieczorem zanurzam napuchnięte ramiona do niebieskiej wody, rozgarniam ją i mam siłę, by co raz odbijać się to od jednej, to od drugiej ściany basenu.

Wiem już jak Chińczycy zbudowali mur.
Wiem, że jestem szybsza, niż ci, co budują A2.
Mogą do mnie przyjechać na OHP.