Znów powróciłaś stara...zimo

Nie jest dobrze, o nie-e. Zamroczona przydługim snem wyłażę z gawry a tu...biało. Ślady kocich i psich nóg jako jedyny objaw życia na tej planecie. Ciągnięta pod górę jak na orczyku tupię kaloszami z wkładem. Nobel! Nie ślizga się toto, nie przemaka...ma minusy oczywiście, bo zwija skarpetę, ale zawsze można włożyć do rozkosznie sennej piżamy, narzucić polar i wybrać się na stok.
Nikogo tu nie ma, na górze mijam moją zamotaną dziewczynkę z zapałkami. Ewoluuje w stronę wiejskiej piczki, włos przyciachany, oko rozmazane. Leci, młoda i świeża.
I głupia, zdaje się. Widać po zębach.

Ona do, ja z.

Zbiórka szybka do skrobania. Chucie przycichły, nie pętają się już pod nogami, w domu zaczyna pachnieć.



Prószy. Pada. Szaro. Niema kostucho, jak ja ciebie nienawidzę. Nagle powyłaziły z nor wszystkie szaruchy. Tłoczą się przy okienku kasy i pomrukują w swoim dziwnym, bełkotliwym języku. Niby starcy, a jakby w dowód zerknąć toby się człowiek zdziwił, że jeszcze tyle lat będą życie innym zatruwać. Opary na korytarzu niczym wyziew wulkanu, siarka w oczy szczypie. Strupek, Waldziu, kreatury wymięte na sienniku niewietrzonym. Egzystancjalizm ich omija, czasem w wypaczonej formie z ust się wypsnie.

Już czwartek. W sobotę pakuję plecak i śmigam do Jeleniej na ślub, potem weselicho w górskiej chacie. Denerwuję się nieco, ale nie na zasadzie, że nie chcę, bardziej z ekscytacji dzikiej. Budzi się pod podszewką elektryzujący świeżbik i w główce zaczyna tykać tyku tyku, znowu...zobaczę...zahaczę...zakręcę...piiiiiiiiiiiii