powiew miłości

Nie chodzi o mnie, o niee, chcielibyście:) Styczniowa wiosna nastała, wraz z nią Bojsie szybciej zakrążyło, ciało się w łuk wygło. No i mamy psie wesele.
Z każdej strony nadciągają watahy kundli rozmaitych, przegubowce i telepce, dziarscy ścigacze dzików i młodziaki, których obudził nieznany, powabny smell. Już mnie to nie denerwuje. Śmieszy już. Ogromnie bawi! Żartuję, że na spacer wychodzę z widłami, że wiatrówką będę straszyć, ale gdzie tam, nikomu nic złego przecież. Za co karać, za miłość? Toż to nie brazylijski mroczny dramat, ino psia rzeczywistość.
W kosmatej głowie mojej podopiecznej na pewno nie ma wyobrażenia o konsekwencjach przygodnego seksu. A mój pomysł coby ją wyswatać z pięknym owczarkiem mocno się skurczył gdy wyobraźnia podsunęła mi wizję wakacji. Duża torba plecionkowa, a w niej mnóstwo rozmaitych piszczących zabawek, na 15 smyczach urocze przewracające się stworzenia, plączące się pod nogami i pani matka agresywnie broniąca stada. Na najdłuższej smyczy, o mocy pociągowej równej kilku koniom mechanicznym. Zapomniałam o spadającym kapeluszu i bukiecie kwiatów.
Rozciągając futro po podłodze i przeczesując pusty nadal brzuch pomyślałam, że nie zrobię jej tego jeszcze i widok roześmianej mordy foksteriera w oknie nie romiękczy twardego serca przyzwoitki.