Uniki

Pierwszy raz zwiałam z koncertu, albo dawno nie. I wcale nie chodziło o to, że grali źle - po prostu przynudzali. Cieszy fakt, że możesz z czegoś świadomie zrezygnować, wyjść po drugim secie i przed trzecim obiecanym, z pierwszego rzędu grupowo na papierosa, choć nikt - no, prawie- nie pali. Siarczysty mróz we Wrocławiu i poszukiwanie knyszy na dworcu głównym, jak za starych, smarkatych lat. Mijamy te same stwory dworcowe co dwadzieścia lat temu.
Komentujemy później z K., że w szóstej klasie szkoły podstawowej - ona w ósmej, jechałyśmy pociągiem na koncert Dżemu do Pałacyku. Rysiek jak zwykle nie mógł wyjść, cała sala gwizdała i piszczała, my przejęte przy samych barierkach. Do dzisiaj pamiętam obcisłe spodnie K. w szaro-czarne paski. I glany.
Chodząc po Nysie widziałam taką malowniczą grupkę - ćwieki i skóry, różowe irokezy - uśmiecham się pod wąsem, ja - urzędnik państwowy, kiedyś walczący z babilonem za pomocą zasupłanych rzemyków na ręce.
Uciekamy z koncertu do domu, kominka i kapci, szadzi porannej, co zaczarowała mi góry w bajkę o królowej śniegu. Do rodzinnych obiadków, łyżew na nocnej tafli.
Do bezliku nieistotności, które pozwalają odpocząć i nabrać oddechu przed szaleńczą gonitwą tygodnia.

Codziennie, przez pięć minut znaleźć czas dla siebie. Na złapanie oddechu.