Pchły i meszki

tomka tomka
tomka tommka
idę łąką
jestem łąka

Napływają mnie chmury myśli, jest ich tyle, co źdźbeł i pcheł.

Małe, najszczelniej ukryte przed dopływem ludzkiej egzysty miejsce z domkiem, a wokół róźnorakie olbrzymy skał. Domek skorupka, przyklejony do świerkowego lasu. Pośród tego brodate chrupki, śpiewające piosenki młodości lat mojej mamy, o sprośności świadczących nierzadko, ale z wdziękiem(Inna znów dziewczynka była, a wołali ją Ludmiła). Czerstwe chrupki, z krasnoludzkim rechotem, piekący chleb dzisiaj, gdy wczoraj zasłużyli na piekło.

Potem, a raczej przed tym, Milulov. Nie, Mikulov. Mikulove.

A więc ucieczka od szacownego grona zorganizowanej wycieczki i łazęga. Na tyle chwil, żeby się wyciągnąć dało więcej, a już nie w sztampie i utartych szlakach, bez zegarka, niestety. I kurcze nie da się, wciąż cię ściga umówiona godzina. Nie ma tego, że zwijasz się z łąki kiedy chcesz, a już na pewno nie chodzisz po zakamarkach. Jesteśmy w oparach czapki niewidki, chociaż wszyscy na nas patrzą i kręcą głową. To już nie było śmie szne.

Mamy coś do zrobienia, plan się zakradł i gotuję się do startu. Z jakimś takim przekonaniem, że wir zdarzeń będzie szalony, jak kolorowe paski na plecaku od Władki, z którą lubię tańczyć. Poruszamy się jak dwie jaszczury na łapach tylnich, przednimi zagarniając szeroko. Rytm. To jest fajne na koncertach z Władką, ten chód jaszczury co wie. Ale nie powie, tylko łypnie okiem. Zadowolona.

Jaszczury i jaszczurki szykują się do dorogi, żeby rozłożyć się na nagrzanych, czerwonych skałach. Kaukaz jest bardzo daleko, jak dla mnie. Jak daleko jest Kaukaz... może to tylko kwestia dobrych butów. Śmieję się, gdy słyszę odgłosy pcheł skaczących po mapie. Każdego razu trasa jest inna. Moje przygotowania ograniczyłam na razie do zakupu koszulki w paski, bo może morze będziemy mijać, a nieodparcie powraca do mnie obraz wilka i zająca, zaprawiony stylistyką sowiecką na wesoło, którą z dzieciństwa lubię i pamiętam. I tego się spodziewam. Dobrych wujków i ich żon, schowanych w zaciszu domu. Gościnności tego domu? Może nawet nie, przychylności, coby gdzieś koło marchwi namiot rozłożyć.
Brak planu w wykonaniu Srebrnych jest o tyle straszny, co zabawny. Przecieram oczy na Serbię. Ale luz. Była Rosja, był prom Utopia, była Turcja i nagle trach. Serbia. Patrzę na mapę i podziwiam. Szybko i cudownie. Nawet jeśli w Serbii przyjdzie nam zamieszkać. Wolę to, niż Rumunię. E, Rumunia też mogłaby być. I chyba cieplej nawet. Ale historia bardziej skomuszała i smutna. MOże dlatego, ze nic nie wiem o Serbii? I teraz widać, jak różne mogą być spojrzenia, a czy kierunek czterech par oczu może być spójny i nieskażony chceniem, czas pokaże.
Dryfuję? Wierzę w pomyślny północno-zachodni wiatr, który nas zmyje. Każda wersja mi pasuje. Wersję wiz i Rosji tylko nie mam rozkminionej, ponura mi się zdaje być i sieriożna.
Pchłę złapałam z koca, a meszki mnie obsiedli w Karkonoszach, dając świadectwo nieuzasadnionej złośliwości. Po co Bóg stworzył muchę, zapytało mnie kiedyś dziecko i trudno mi było znaleźć przekonującą odpowiedź. Nie chciałam wypaść jak kler. A wypadłam. Blado.
Tak czy siak, wiara w powodzenie jest motorem bycia. Motorem też będziemy się przemieszczać, a kolejnym punktem, który mamy zrealizować przed wyjazdem jest obejrzenie pewnego filmu. I tyle.