Optymizm manowcowy.

Opowieść Toya o zasłyszanej audycji radiowej i wynikła z tej opowieści impreza okraszona muzyką Kasi Kowalskiej(!)wróciła do mnie wczoraj z pełną mocą, powodując wymyślanie głośnych wrzaskliwych piosenek w środku lasu.
Ale po kolei.
Spiker stwierdził, że są różne rodzaje bólu. Np. red bull, pit bull, inne jeszcze wymyślał, a Kasia Kowalska zna je wszystkie. Rzeczywiście, słuchając jej kompozycji doszliśmy do tego samego wniosku i im smutniejsza piosenka w Kasi wykonaniu płynęła z głośnika, tym bardziej zaśmiewaliśmy się my, loża szyderców. Nawet "Coś optymistycznego" powiało bólem, mniejsza z tym, że pewnym stopniem żenady także.
Idąc wczoraj z suką do lasu zobaczyłam obraz, który u dołu możnaby podpisać "Coś optymistycznego". Oto on:



Patrząc na niego, twarz zaczęła mi się wędrowyczowsko rozjeżdżać w słowiańskim uśmiechu. To jest dopiero skala szarości! To są widoki zapierające dech w piersiach! A kto powiedział, że lazur i żółć to kolory zarezerwowane dla radości? Bzdura, dawno żaden z ww. mnie tak nie rozbawił jak te oto, dwa, wdzięcznie ze sobą sklejone, niedaleko od siebie upadłe, przybrudzone anioły.

Dalej poszło gładko - błotnista bura droga, nastroszone, koślawe, czarne świerki, przelatujący kruk, który ciszę rozdarł przenikliwym wrzaskiem. Rozwalone budynki pocysterskiego folwarku, sypiące się tynki i lampki ogrodowe zanurzone w śniegu, które mimo wszystko świecą, choc za każdym razem inna.