Gusła II

A tak, wreszcie można wziąć głębszy oddech i przestać chodzić na palcach. Wszyscy szczęśliwie wrócili do swoich łóżeczek i szczoteczek do zębów, zegar buja wahadłem jakby nigdy nic. Chwile strachu za nami, nie trzeba szukać szczęścia w nyskiej bazylice, przy mamleniu księdza, w towarzystwie klekotu szczęk dewotek.
Uciekamy w radosnych pląsach, z wyrwaną rurką, nową sprężynką w sercu. Teraz już nic się nie stanie.

Jadę tu i tam, wszystko widzę przez pryzmat Miedzianki, mieszają mi się ludzie, którzy odeszli, wypędzeni Z, z tymi, których - jak to wczoraj usłyszałam, wypędzono DO. Pisałam kiedyś, że marzy mi się cofnąć w czasie do momentu, w którym Niemcy wyjechali, żeby zobaczyć to, co moi dziadkowie zobaczyli po wyjściu z pociągu w Złotoryi. Przejechać się uliczkami wyludnionych miasteczek na czarnym rowerze.

O, już za mną ta wizja, przepalona fotografia, zapach małych pełnych różyczek zwisających z ogrodzenia. Za dużo łez i żalu, strachu i niepewności. Teraz wiem, że mieszkam na zgliszczach. Stara Anna przechadza się czasem po moim domu, patrzy na mnie z nienawiścią w swoich niebieskich oczach. Nie tak, jak Smelowa, co z ciekawością do garów zaglądała, bardziej wścibska, niż złośliwa. Anna jest dumna i ma usta w ciup. Poszła mi stąd.

Pięknie mnie dziecko naprowadziło, że żadna tam wiedźma ze mnie,ino wieśma. Jak wiele innych dam zaglądających tutaj. Co, może nieprawda? Wieśmy lubią wiejskość, szukają jej na krawędzi dobrego smaku, w serdaku z cekynamy, papuciach z haftem, kiecce kwiatkowanej i falbanie niesfornej, iiiiii ja.

Miał być wyjazd do dalekiej Holandii do Konia co pracuje. Powodem miało być zawiezienie niebieskiej miski na pranie oraz kilku kilogramów pierogów i wychatranego z rowu korzenia. Plan był dumny jak paw, ale nie wyszedł. Najpierw wykruszyły się wszystkie z mających podróżować Katarzyn. Później wykruszył się paszport Michała, który zaległ w miejscu nieprzewidzianym - u Mamy. Natomiast sama Mama, w sposób przewidziany trafić miała za chwilę w biel i rurki.

No i się zesrałem.
W takich okolicznościach to zrozumiałe.
Nie w takich okolicznościach. Teraz.

Mam więc całą niebieską miskę na pranie pierogów. Miały być zamrożone, jak obiecałam Koniowi, niestety, panie, głód na wsi i paczka po paczce znika. A Koń dzwoni i się skarży, że się ślini. Selawi.

Za czary okiełznane, myśl wierną i wspartą, wdzięczność mnie przepełnia. Schylam głowę i mówię, dziękuję. Pompowana wesoło krew bulgocze. No dobra. Przestanę palić papierosy.