Lokomotywka

Coraz prędzej i prędzej. Rano - szkoda słów, w pracy - dobrze, że jest, a po powrocie...Dalij jazda. Nie mogę się przyzwyczaić do dziecka w domu. Dwa tygodnie ferii zleciały migiem, teraz szkoła niewesoła i męczarnia dla nas dwojga. Bo do szko-ły trze-ba dwooojga...Nie ma co. Toczy się walka.

Walka jest wielopoziomowa. Duże JA walczy z Przyzwoleniem równocześnie sprzedając kuksańce młodzieży (pamiętam, jak wkroczyłam w magiczny próg "naście" uważając że już jestem młodzieżą). Duże JA to uzurpatorro, Pani wszechrzeczy, ma być tak, albo siak! I nie inaczej! Pionowa zmarcha między brwiami jak wykrzyknik - nie myśl, że ci się uda, cwaniaczku. Esesman domowy - o dziewiątej masz być w łóżku.
Przyzwolenie, jakże rzadko dopuszczane do głosu, mówi: daj na luuuz, matka, przecież i tak sobie jakoś poradzi, kiedyś dziecki na wsi krowy pasali i też było dobrze. Że brudną kurtkę z uporem maniaka chce wkładać? Mimo trzech czystych? A niech wkłada!
Przyzwolenie jest słodkie jak lukrowany pączek, niestety codziennie wpycha go w usta nienażarte JA.

A M. w tym wszystkim gra w teledysku, który rozgrywa się w jego głowie i tylko od czasu do czasu ktoś mu złośliwie prąd wyłącza.