Kino Latino

Dzięki Joance urwałam się wczoraj z domu. Kino znajduje się w Z. u Przyjaciół z dużą ścianą i rzutnikiem, a jak się wczoraj okazało - z zapleczem w postaci strychu, który mnie rzucił na kolana!
Może się okazać, że we wcześniejszej postaci występowałam jako dachowiec, lub pospolity gołąb. Urok tego zaułka! Wysoko wysoko nad studniowym podwórkiem, z wielkim oknem na dach przez które można wyjść i na ogniomurze o zmroku popełnić czyn zakazany który zostawia ślad w postaci cieńkich miętowych petów.
Kino otrzymało dar - paczkę z płytami. List dziękczynny nienapisany.

Uciekłam z domu wieczorem, wykrawając z plątaniny dnia kawałek tylko dla mnie. Jak w ramówce Reksia, ciachu ciachu i triumf - kawałek liny w wyciągniętej łapie:)
Rozłożeni na sofach, szezlągach i podłodze włączyliśmy film: Madeinusa.

I już jest jutro, już trzeba włączyć obroty inne, a za zamkniętymi oczami przesuwają się obrazy, kadry, dźwięk się plącze po zwojach. I tu powinna nastąpić recenzja, ale powtórzę tylko za T., że film był dobry.



O godz. 0:00 zbieram się w drogę, omijam oczy w wysokiej trawie. Tyle nocnych istot. Jadę ostrożnie do chłopaczka, ciepłego sennego prawie-nastolatka, który przesiaduje całe dnie na strychu słuchając Dire Straits. Skorupka się zamyka, ale nie będę jej na siłę otwierać, żeby czegoś nie uszkodzić. Strychy ma po mnie.
Niech się przeobraża w imago bez zakłóceń.