Posypały się ziemniaki. Dziura w worku, cerowana wielokrotnie, znów pusciła na szwach. Siedzę teraz i nie wiem, czy zbierać, z uporem łatać, czy kupić całkiem nowy worek. A do tego chęć, żeby je wszystkie naraz upiec i zjesć też niemała...

Powiąteczne popołudnie, pora dnia schyłkowa. Biorę się za książkę, dobrze, że jest o niczym, bo mysli krążą na zupełnie innych orbitach, choinka swieci, koty mruczą, pies ma zamknięte oczy. Kontroluje tylko czy szelest przewracanych kartek jest w miarę równomierny. Kartka - łypnięcie okiem.

A ja, z każdą kolejną stroną otwieram ikonki zdarzeń i znowu błądzę po swiecie złudzeń, który funkcjonuje w naszych głowach. Z zapalczywocią masochisty wbijam sobie widelec coraz głębiej w rękę, obserwując z boku jak wiele jestem w stanie wytrzymać.