Szenek

Mam kołchoz. Prywatny mały kołchozik, gdzie wszystkie "szenki" chodzą w kółko, wspinają się po drabinach, coś sobie mruczą, a radio nastawione na szczęście trójkowo, ugniata mi uszy, gdy próbuję zawalczyć z chwastem. Pańskie oko konia tuczy, więc siedzę z nimi jak się da najczęściej i tuczę.
-Szenek!Podaj cegłę!
Nie mam pojęcia, który z nich jest szenkiem i czy na pewno właśnie tak, w każdym razie wiedzą chyba o kogo chodzi.
Telefon niespodziewany do pracy, dzwoni zdyszane moje dziecko, że stodoła się zawaliła i jest mnóstwo dachówki! Pobladłam nieco, ale pytam o którą stodołę chodzi. No ta, w majątku! Taka wielka!
Proszę, co znaczy surowe wiejskie wychowanie, dziecko pilnuje budowy i z zacięciem menedżerskim kombinuje.
Moja stodoła zaczyna się kupy trzymać, mimo przerażenia ogromem zniszczeń początkowych - odżywa. Szenki dają radę.
A za domem, na przykościelnym cmentarzyku zrównanym z ziemią w latach siedemdziesiątych, geolodzy wiercą otwory. Spodziewałam się, że wyciągną jakiś złoty ząb, lub inną partię niemieckiego kościotrupka, ale nie. To, co się wydostało na światło dzienne, to czysta glina. No i proszę, na jakim złocie sobie siedzę. Wiedziałam, że będzie pięknie, ale że aż tak? Już kombinuję sieczkę i betoniarkę, żeby przyjemnie sobie wyciapać stodołę od środka. Potem wylepię gliniany piecor w pracowni, tylko muszę innych, zdolniejszych popytać:)
A szenki niech się dalej pukają w czoło.
Pozdrawiam.