Bez obcasów

Straszniście wysokie obcasy miałam na nogach. Chodzić po bruku w nich to prawdziwa męka. No, ale ślub, to ślub, buzia w ciup, bukiet dynda trawskiem. Flesze, złoto, ukłony do nieznajomych. Wesołe oczyska też, oczywiście i wiadomo, że nic się nie zmieniło i ten sam cudaczny grajek w duszy nam gra i już łapki zaciera, że znowu.
To miejsce, jakim jest Złotoryja, zostawiło wspomnienia z dzieciństwa w mojej glowie, ale też w jego i tych starszych, którzy się tam wychowali. Ciągłość pokolenia, zdarzeń następujących po sobie, podwórka ze ścieżką, po której przeszli moi dziadkowie, zaraz po wyjściu z pociągu.
Urywamy się oczywiście - od kotleta i surówki, by usłyszeć w zaułkach dziecięcy śmiech, tupot sandałów, jakiś cień kątem oka ujrzeć.



Trenowanie odwagi na tym moście, nad Kaczawą dotyczyło i mnie i mojej Mamy i Matki Ksesnej od Fristajlo. Fajny, nie? Zwłaszcza jak nad Tobą przejeżdża najprawdziwszy czarno - dymiący parowóz. Pamiętam!



Piękny zalew władze miasta utworzyły na naszym! polu :) gdzie Babcia siano grabiła, ech:)



A do tego domu, na samą górę, studenci wprowadzili Gniadka, który rżał rozpaczliwie...Gniadku, a gdzieżeś ty wylazł? pytał dziadek Janek.



Piękne, bajkowe miasteczko. Nie wiem, czemu nie zostało nazwane Złotą Górą, w prostym tłumaczeniu z Goldberg. Ktoś tu pojechał, ale w złą stronę, może byłoby za pysznie, niekomunistycznie? Nie wiadomo. Mało znane, a pachnące jak świeże bułeczki. Może tylko dla mnie, dla nas...Dobrze mieć, oprócz informacji zawartych w DNA, wspomnienia, przekazywane pokoleniowo i gromadnie.