biere nożyczki

I zaczynam wycinać tą kolorową wycinankę. Myśli, słów nigdy nie wypowiedzianych, obrazków, wiórków i skrawków. Zrobię z tego taki ładny ulepczyk, będe nim podrzucać jak Zośką, to tu to tam.

czwartek, 28 czerwca 2012

Unplugged


Unplugged nie pisałam tak długo, że palce odzwyczaiły się od pióra.
O ołówku wiem tyle, że lubię BE. Grube, fantastyczne miękkości lubię. Szkice też lubię i malowanie. Farby tak lubię, że trzymam je w szufladzie zamknięte jak skarb. Dobre akwarele, niewiele używane, bo takie dobre. Jeszcze z czasów, gdy chodziłam po łąkach by rozpoznawać zielsko, zakochiwać się w kanciastych łodygach i zmyślnym układzie słupków i pręcików.

Czystość musiała się pobrudzić.
Wolność - zniewolić,
Radość - posmutnieć,
Wrażliwość - znieczulić,
Miłość umrzeć.

Te wartości są srebrem, a ono lubi się pokryć smętnym tlenkiem. Wystarczy jednak wziąć szmatkę, potrzeć - nawet nie tak mocno, poślinić palec wystarczy, chuchnąć ciepło - a wyłazi to, co zepchnięte, z tyłu głowy lub w jednej z komór serca.

Mała ulotna chwila darowana wieczorem od elektrowni - brak prądu w całych Manowcach, jak pośliniony palec właśnie, jak ta szmatka nieczysta, ściera tlenek smętny i budzi świetliki do życia. Oświetlają drogę świeżo zmoczoną deszczem i pachnącą umytym kurzem
- gdy biegnę.
Unplugged sięgam po ołówek, który wraca do łaski i wreszcie nie służy do zapisania na karteluszce o tym, że karmę dla kotów muszę kupić. Wraca teraz, przy muzyce szmerów niesłyszalnych zazwyczaj, oddechów pająków i rozmów roślin. Zaczyna tańczyć po kartce. Przelewa myśli zepchnięte z tyłu głowy, budzi srebro do błysku.

poniedziałek, 25 czerwca 2012

Dżapan, dżapan race :)










Wariactwo na całego, powiem Wam, jeszcze do tej pory uśmiech mi błądzi pod czaszką, na to zdumione spojrzenie Biegacza, który odwiedził Jagodną na poważnie. I o ile sam pomysł wyścigu w japonkach był dla niego wyzwaniem, o tyle styl zawodników najwyraźniej nim wstrząsnął.
Zwłaszcza pewnych pań, które zasadniczo spóźniły się i musiały w tiulach dobiec do reszty...
Teraz o kolorach i nietrafionych prezentach. Czasami w życiu przydają się rzeczy, które podczas oglądania wzbudzają refleksję pt:"ciekawe, kto by to ubrał". Czasami też można dostać prezent, przy którym ostatnią siłą woli rozciągasz mięśnie twarzy, by osiągnąć coś na kształt uśmiechu, zaś słowo "dziękuję" znaczy zupełnie coś innego.
I tak, rzeczy te mają, jak każdy, swoje pięć minut.
Zajęłyśmy trzecie miejsce, biegnąc te nieomal pięć kilometrów na strasznym kacu - wszak W. obchodził dzień wcześniej swoje urodziny. Niewyspane, z napojami izotonicznymi w plecaku i z chichrawką osłabiaczką. Ale nie było tak źle, jak widać.
Za styl dostałam miejsce pierwsze, czyli, jak wnioskuję, są fani różu na tym pięknym szarym świecie.
Na deser dostałam talon na pobyt weekendowy w Jagodnej dla dwojga. Fiu fiu.

piątek, 22 czerwca 2012

Absurd raz.



Różowy lakier do paznokci nabyłam w chińskim sklepie. Jest tak odblaskowy, że żadne auto mnie nie potrąci. Japonki są z cekinami, także różowe. Peruka, różowa sukienka i zwiewny tiul - wszystko to w ramach przygotowań do zawodów sportowych pt:
JAGODNA DŻAPAN RACE w których zamierzamy wziąć udział z Katarzyną Srebrnogórską.

(więcej informacji na stronie www.jagodna.com)

Nie wiem, jak się biega w japonkach, wystarczy chyba fakt, że chodzenie w nich sprawia mi kłopoty, lecz dusza sportowca, niczym gorąca krew u araba, gna mnie znowu w obszary aburdu.

Wywalę z różowym cieniem na oczach wszystkie swoje bóle duszy.
Wszystkie kłopoty.
Moje.
I nie moje. Ale bolące.
Zgryzy.
Dreszcze.
Deszcze.
Będzie dobrze. Wszystko się jakoś ułoży. Szczęścia zdrowia pomyślności. Byle do. Za chwilę.

poniedziałek, 18 czerwca 2012

na Hery jedziemy



Czasami, gdy człowiek siedzi na dachu o czwartej nad ranem w Wolimierzu i ogląda wschód, do łba mu wpadają pomysły zesłane odgórnie, których wprowadzenie w życie staje się krótkim "idź".
Wsiada w stopa, by zachód słońca uczcić kąpielą w morzu. I tak się dzieje. Ze złotą dwójką w kieszeni pasiastych spodni od piżamy.
Później spotyka buddę w parku i spędza z nim czas jakiś, podróżuje na fali chmury, chłonie świat otwartym trzecim okiem, nieskrępowaną wolność konsumuje na śniadanie jak bułę z masłem.
Potem jedzie dalej, przez życie, pogruchotane czasem, czasem z kolanami w strupach, jedzie po spirali, by nagle spotkać się z buddą na fajce, przed teatrem Capitol, na musicalu hair w którym gra...buddyjskiego mnicha.
Spirala, obszar ogólnie ten sam, tylko spojrzenie z innej wysokości.

czwartek, 14 czerwca 2012

do Amsterdamu dopłynąć choć raz













No i stało się. Muszę się nauczyć pisać zdania inaczej niż od no, bo pachnie bęcwałem. Udało się, zatem, wcale nie było zimno, nikt się nie utopił. Odegnałam wzorem i z pomocą prababki Malwiny chmury, które z wściekłą mocą puściły długo wstrzymywany deszcz, gdy siedzieliśmy już pod namiotem i wchłanialiśmy podziękowania, cmoki, łapki i uśmiechy. Możnaby pomyśleć nawet, że urzędasy są miłe. Swoją drogą zobaczyć burgrabiego z Barda w obcisłych piankach nie każdy może, a ja dostąpiłam tego zaszczytu, za co chwała jemu i dwóm ciachom, które prowadzą pontonowy biznes.

Zakola rzeki - urokliwe zakamary, krowy wpatrzone w dal, bezlik kamieni, bełkot wody i okolica nosząca ślady wielkiej powodzi. Już widzę siebie na suchym lądzie, jak idę i oglądam to, co z rzeki umknęło a co rzeka zjadła. Przepiękne domy! Obrazki zapadające w pamięć - hacjenda z gankiem, na ganku trzech staruszków i wielka flaga. Polskaaaa, biało - czerwoni:) A ja - omiatam ich wzrokiem i mijam, jak chwila dana na życie.




Spływaj sobie



Proszę trzymać kciuki. Za chwilę, wraz z całą ekipą szczurów lądowych weźmiemy udział w spływie pontonowym dla samorządowców (!) na Nysie Kłodzkiej. Z tej to okazji podśpiewuję sobie pod wąsem ową niecną piosenkę i zaśmiewam się w duchu na to, co nas czeka, że jest tak pioruńsko zimno, że będzie padało, że flaga nam będzie powiewała na kijku i że życie jest zaskakująco zabawne.

wtorek, 12 czerwca 2012

Kamieniarz poszukiwany



No tak, zamierzam się tam wybrać. Oczywiście z wielorybem na szczęście, z trupą, butą i borutą. Wielorybia pasja może znaleźć ujście, a przy okazji zobaczę świat - który schowany pod ziemią, kryje fantastyczne skarby. Wpasuję się tam z moim kamiennym sercem.
Nauczyłam się pływać na kamieniołomach (najtrudniej było wyjść z worka:)), do dzisiaj został mi wstręt do mułu przeciskającego się przez palce - i jak nie muszę, to nie pływam w wodorostach. Niebieska woda i półki skalne, po których schodziło się na dół ogromnego wyrobiska - to była nasza pływalnia. Nie wiem, czy tak chętnie przystałabym na wycieczki mojego dziecka "kolarzówą", w miejsce odludne i tak bardzo niebezpieczne jak kamieniołomy. Ręcznik rozkładało się na "kwadracie", była to wielka granitowa kostka, z której skakaliśmy do wody. Takiej bardzo głębokiej, trzydziestometrowej.
Morze, plaża i biegnąca Pamela - tam mieliśmy inne zajawki, kto wyżej, kto dalej i ile razy. Chociaż smarowanie placów odbywało się również, a jakże. We wspomnieniach widzę podwodny niebieski świat, bańki powietrza wylatujące z ust i dryfujące fryzury - jeszcze wtedy dłuuugaśne.
Miało być o kamieniu! No to wynurzam się do tematu i zapraszam do spotkania na strzegomskim rynku w tą sobotę:)

Tu pływaliśmy wżdy ↓



Ta niebieska plama za ogromnym - czynnym wyrobiskiem, to nasze "Esy" - czyli kamieniołomy wygięte w kształt litery S ↓



sobota, 9 czerwca 2012

OSOBISTOŚCI



ANKA

Chcę zrobić cykl opowieści o tutejszej społeczności artystycznej, czyli pokazać Wam wszystkich wykrętów z okolicy, których znam. Oczywiście nikt z Nich nie uważa się za wykręta i mogliby się tym przejąć, lub obrazić, ale jakoś tego nie robią.
Za zieloną górą, która przypomina skamieniałego wieloryba* mieszka Anka. Jej prace są wyginające, jak mawia Siostra z cukinią, niestety, chowa je do kaplicy pająka, lub zabiera na przejażdżki samochodem. Wozi się Anka po jarmarkach i cierpi, że musi zrobić z siebie obwoźną handlarkę. Zmysłu do tego nie ma, jak twierdzi i poci się na skroniach na samą myśl o transakcjach.

Teraz o truskawkach. Wkładam ręce do wody, w wodzie jak piłki bujają się kolorowe truskawki. Patrzę to na swoje paluchi, to na truskawki, to przez okno, na stodołę.
Pingg, pojawia się w myślach Anka właśnie, w skojarzeniu z moją stodołą, która do niczego stoi. I wzdycha. A każdy rupieć wygląda w niej fenomenalnie. A gdyby tak zamiast rupieci stały tam prace Anki ??? Na przaśnym miękkim tle drewna, gliny, pajęczyny? Chcę otworzyć galerię. Czynną dwie godziny ustalone. Dla przyjaciół, obwoźnych handlarzy szmelcu i rupiecia, Żydów i cyklistów. Dla muzycznych saloniarzy, grajków i cyganów, koni, słoni, arlekinów.
Marzenia zawsze mi się spełniają, bo wiem, jak pisać wnioski. O.

Dalej o Ance, bo chęć podaży samej siebie, na tacy i z jabłkiem w ryjku dominuje.

Siedzi sobie taka Anka w swojej stodole, w której mieszka. Zimą marznie, ale jest u siebie, a to wartość nie do przecenienia. Lepi, maluje, odbarwia ciuchy i macza je w dziwnych specyfikach, tworzy z ciuchów arcydzieła. Gdyby wybrała się z pomagierami psimi, co ją między żebrami wieloryba przeciągną na drugą stronę, mogłybyśmy zaprosić krzepkich wiejskich znawców sztuki, żeby sobie kupili po krasnalu.





Teraz jeszcze szybko o pogodzie. Myślę, że błyskawiczna myśl o galerii przy obieraniu truskawek była związana z nadciąganiem burzy, która podczas naszych przejazdów i przejść przez grzbiet wielorybi, cicho sobie mruczała. Potem przyczaiła się i w momencie kiedy zaplątałam się w podszycie bukowym, jeżynach i digitalis – sama se nazwę przypomnij, o matko no, złapała mnie pierwszą kroplą. Potem poszło jej lepiej, biegłam w sukience (!) przez wyjechany w kukurydzy ślad, a ona mnie podlewała. Bojsa obracała głowę i jej oczy były tylko jeszcze bardziej czerwone ze strachu, niż zwykle.




* okolica obfituje w wieloryby, co dziwnym dla nikogo nie jest.

Teraz jeszcze dodatek specjalny, ze specjalną dedykacją dla Weather Woman – Anety, która będąc często poza granicami różnymi, na pewno miewa tęsknoty za krajem pierogów:



czwartek, 7 czerwca 2012

Lampa nos



Gryzie mnie od środka od tygodnia. Szukam tematów zastępczych, ale nieproszone myśli napływają jak ćmy do lampy. Lampy tej nie da się zgasić, może też i nie chcę, bo gdybym chciała - pewnie by się udało. Napływają całymi ławicami; mokra łąka szamocze się z ciastkiem na wyciągniętej dłoni, dziwne sny budzą mnie w nocy - strzał? strzał to wiadomość - mówi mama R. A ta nie nadchodzi.
Otulam lampę kolorową apaszką zdarzeń. Maluję metalowe łazienkowe meble, by wykleić je mozaiką. Hurtem pochłaniam książki. Katuję się nocnym bieganiem i napędzam rower z góry po kamieniach a kudłaty ogon osiąga apogeum merdu w szalonej gonitwie. Opycham się dzikimi czereśniami.
Książka, która jest na zdjęciu - oczarowała mnie. Krótka opowieść o trzech artystach wariatach, wyrzuconych przez los na Islandię; pełna smutku - ale i radości, przyjaźni i ciepła.
Po mojej łące łubinowej w głowie, czytam taki oto tekst, który zapada mi obrazem głęboko w serce:

"Oparłem się o maskę i delektowałem niesamowitym widokiem, a Szymon wyjął z samochodu kąpielówki i ręcznik, który rozwinął na ziemi, tak samo jak się to robi na plaży w Międzyzdrojach. Rozebrał się do naga i założył niebieskie kąpielówki, wyjął skrzypce, smyczek, podstroił je i zapytał: Ty się nie kąpiesz, prawda? i wszedł wraz ze skrzypcami w pole łubinu. Szedł do przodu, powoli, instrument trzymając wysoko ponad głową, jakby nie chciał go zamoczyć, jakby brnął przez fale. Szedł i szedł, daleko w przód, aż stał się małym, białawym punkcikiem, widocznym od pasa w górę, bo nogi zakrył mu łubin, a niebieskie kąpielówki całkowicie zlały się z barwą kwiatów. W pewnym momencie stanął i punkcik jeszcze się zmniejszył, bo Szymon opuścił ręce ze skrzypcami. Stał nieruchomo przez chwilę, a potem usłyszałem cichą muzykę płynącą ze środka pola. To było coś bardzo spokojnego, płynnego, pasującego do miejsca. Jeśliby się kiedyś pomalował na niebiesko, to pewnie można by odnieść wrażenie, że to łubiny grają, że kwiaty mają w sobie struny i pudła rezonansowe. Zerwał się wiatr. Melodia zaczęła się z nim mieszać. Filharmonia pośrodku morza, tak, pośrodku morza, bo dopiero teraz zauważyłem, że rzeczywiście przyjechaliśmy nad morze, że są fale, jest wiatr, że wszystko wokół gra, a człowiek w oddali się kąpie, kąpie w falach i w muzyce, łubiny wraz z podmuchem zaczęły falować, a przy tym jeszcze intensywniej pachnieć, zrozumiałem, że jestem świadkiem cudu, bo było to najpiękniejsze morze, jakie kiedykolwiek widziałem, bez wody i glonów, bez ryb i statków. Najpiękniejsze morze kołysało na swych łubinowych falach skrzypka, który grał, grał i grał."

wtorek, 5 czerwca 2012

Wieczór z truskawką i deszczem



Pierwsze ciasto z truskawkami wykonały jedenastoletnie łapki. Pierwsze wyzwania kulinarne za płotem, a kot siedzi pod piekarnikiem i wzdycha. (Bo to niezwykły kot, jedzący prócz myszy kiszoną kapustę saute i pieczoną paprykę.)
Za oknem szaro i buro, w szarłatach, które przywędrowały od sąsiada, zamieszkały srebrne krople wody. Palę ogień w kominku i przypominam sobie piosenki z czasu, kiedy myśl o tarzaniu się z pagóra była pierwszą, która przychodziła na jego widok. Z czasu, kiedy poziomki nawlekało się na długie źdźbła trawy, by później zsunąć je do ust. Z czasu, gdy z magnetofonu słuchało się kasety z Muminkami.

DESZCZ WYGŁUPIA SIĘ ZA OKNEM

Deszcz wygłupia się za oknem
Bowiem wszystko nieźle moknie
Przede wszystkim te spojrzenia
Całe w mokrych przeziębieniach
Także ranne niespacery
Schnące u kaloryferów
Schnące u kaloryferów

A następnie zmoknie również
Wszystko to, co będzie później
Wszystko to, co było wcześniej
Zmokło także, całkiem nieźle
Protestują więc w imieniu
Płotów, ziemi i kamieni
Płotów, ziemi i kamieni

Niebo naokoło niskie
Każdy przedmiot dziwnie śliski
Szare ranki i wieczory
Drzewa też zakatarzone
Deszcz wygłupia się od rana
Mokry z niego pewnie cwaniak
Mokry z niego pewnie cwaniak

Pada, pada bezustannie
Gdybym wyszedł - także na mnie
Gdybym wyszła - także na mnie
Gdybym wyszedł - także na mnie
Pada, pada bezustannie
Gdybym wyszedł - także na mnie
Gdybym wyszła - także na mnie







poniedziałek, 4 czerwca 2012

Chagallowskie Manowce


Nastał nam miłościwie panujący czerwiec, z całym swoim smakiem, zamkniętym w słoiku sokiem z białych kwiatów czarnego bzu, określonym przez K. jako "Boże ciało". Dzień się wydłużył do granic, wieczorami pośród chagallowskich obrazów widzę kota z wyciągniętym do księżyca ogonem - towarzysza o złotych oczach. Pachną truskawkowe pola.
Obok, w środku mięsistego dywanu z jęczmienia wyłaniają się niebieskości chabrów.
Czary aż dymią.
Zamykać oczu nie trzeba, sen śni się na jawie.